رفقای همیشگی

وبلاگ بچه های اردوی یاوران امین 3

وبلاگ بچه های اردوی یاوران امین 3

طبقه بندی موضوعی
پیام های کوتاه
آخرین نظرات
نویسندگان

نیت کنید و اشاره فرمایید

قالب میهن بلاگ

فال حافظ

۰۷شهریور


مولوی

مثنوی معنوی

دفتر دوم

 منازعت چهار کس جهت انگور که هر یکی به زبان خودش آن را می نامید


چار کس را داد مردی یک درم                    آن یکی گفت این بانگوری دهم

آن یکی دیگر عرب بد گفت لا                    من عنب خواهم نه انگور ای دغا

آن یکی ترکی بد و گفت این بنم                    من نمی‌خواهم عنب خواهم ازم

آن یکی رومی بگفت این قیل را                      ترک کن خواهیم استافیل را

در تنازع آن نفر جنگی شدند                            که ز سر نامها غافل بدند

مشت بر هم می‌زدند از ابلهی                   پر بدند از جهل و از دانش تهی

صاحب سری عزیزی صد زبان                     گر بدی آنجا بدادی صلحشان

پس بگفتی او که من زین یک درم                     آرزوی جمله‌تان را می‌دهم

چونک بسپارید دل را بی دغل                      این درمتان می‌کند چندین عمل

یک درمتان می‌شود چار المراد                 چار دشمن می‌شود یک ز اتحاد

گفت هر یکتان دهد جنگ و فراق                        گفت من آرد شما را اتفاق

پس شما خاموش باشید انصتوا                     تا زبانتان من شوم در گفت و گو

گر سخنتان می‌نماید یک نمط                         در اثر مایهٔ نزاعست و سخط

گرمی عاریتی ندهد اثر                                    گرمی خاصیتی دارد هنر

سرکه را گر گرم کردی ز آتش آن              چون خوری سردی فزاید بی گمان

زانک آن گرمی او دهلیزیست                     طبع اصلش سردیست و تیزیست

ور بود یخ‌بسته دوشاب ای پسر                 چون خوری گرمی فزاید در جگر


۰۷شهریور

شمه‌ای از داستان عشق شورانگیز ماست      این حکایتها که از فرهاد و شیرین کرده‌اند

هیچ مژگان دراز و عشوهٔ جادو نکرد          آنچه آن زلف دراز و خال مشکین کرده‌اند

ساقیا می ده که با حکم ازل تدبیر نیست                 قابل تغییر نبود آنچه تعیین کرده‌اند

در سفالین کاسهٔ رندان به خواری منگرید       کاین حریفان خدمت جام جهان‌بین کرده‌اند

نکهت جانبخش دارد خاک کوی دلبران            عارفان آنجا مشام عقل مشکین کرده‌اند

ساقیا دیوانه‌ای چون من کجا دربر کشد             دختر رز را که نقد عقل کابین کرده‌اند

خاکیان بی‌بهره‌اند از جرعهٔ کاس الکرام       این تطاول بین که با عشاق مسکین کرده‌اند

شهپر زاغ و زغن زیبا صید و قید نیست        این کرامت همره شهباز و شاهین کرده‌اند


۰۷شهریور

تلنبار سازان و دهکده هاى سرخپوستى
آدنانها (Adenans) ظاهراً جذب قبایل دیگر که هوپ ویلیانها (Hopewellians) خوانده میشوند، شده و یا به نقاط دیگر نقل مکان کردند. یکى از مهم ترین مراکز فرهنگى آن ها در جنوب اوهایو (Ohio) یافت شده که آثار هزاران مورد از این تلنبارها هنوز پا برجاست. هوپ ویلیان ها (Hopewellians) که بازرگانان ماهرى بودند به داد و ستد کالا و اجناس گوناگون در منطقه اى که شعاع آن به صدها کیلومتر مى رسید، مى پرداختند.
تا حوالى قرن پنجم هوپ ویلیانها (Hopewellians)، نیز ناپد ید شده و به تدریج راه براى تشکیل قبایل گوناگون دیگر که مرسوم به مى سى سى پى ها ((Mississippians یا تمدن تمپل موند(Temple Mound) مى باشند، گشوده شد. شهر کاهوکیا (Cahokia) که در سمت شرق سنت لوییز (St.Louis) ایالت میسورى واقع است، به گفته اى در اوایل قرن دوازده میلادى جمعیتى قریب به بیست هزار نفر داشته است. در مرکز این شهر، تنلبار خشتى عظیمى که نوک آن مسطح بود قرار داشته که ارتفاع آن سى متر و بنیاد آن سى و هفت هکتار بوده است. هشتاد تلنبار دیگر نیز در همان حوالى کشف شده است.
شهرهایى همچون کاهوکیا جهت تامین غذا و آذوقه خود، به شکار، دامدارى، بازرگانى و کشاورزى متکى بودند. این افراد تحت تاثیر جوامع پیشرفته تر جنوبى، به شکل جوامع سلسله مراتبه اى قبیله اى در آمده که برده دارى در آن ها رایج و به قربانى کردن انسان مى پرداختند.
حدود سال 900 میلادى، آناسازیها(Anasazi)، نیاکان سرخپوستان هوپى (Hopi Indians) امروزى در آن چه که امروزه ایالات متحده جنوبى خوانده مى شود، شروع به ساختن دهکده هاى سرخپوستى خشتى و سنگى نمودند. این بناهاى آپارتمان گونه عجیب ویکتا اغلب در نوک صخره ها ساخته مى شد. معروف ترین آن ها " قصر صخره" (Mesa Verde) در ایالت کلرادو است که حدود 200 اتاق داشت. از بناهاى دیگر، خرابه هاى پویبلو بونیتو(Pueblo Bonito) در نوار مرزى رودخانه چاکو (Chaco) نیو مکزیکو است که 800 اتاق داشت.
شاید دولتمندترین سرخ پوستان آمریکایى پیش از کلمبوس در منطقه شمال غربى پاسیفیک زندگى مى کردند. حدود 1000 سال قبل از میلاد تهیه آذوقه و مسکن از طریق وفور ماهى و مواد خام میسر میشد. سرشارى پاتلاچ (Potlatch) این جامعه به عنوان معیاری براى زیاده روى، جشن و سرور هنوز نیز پابرجاست و نظیر آن در تاریخ آمریکاى اولیه یافت نمى شود. 
اولین گروه سرخ پوستان که به ساختن تلنبارهاى هرم شکل در آن چه که اکنون ایالات متحده نامیده می شود پرداختند آدنانها (Adenans) بودند. این گروه حدود 600 سال قبل از میلاد ساختن نقاط خاکى زیر زمینى و سنگر را آغاز نمودند. بعضى از این تلنبارهاى باقیمانده از آن دوره به شکل پرند گان و یا مارها هستند که احتمالا معناى مذهبى داشته ولى تا کنون کسى به آن ها پى نبرده است.

این داستان ادامه دارد.....

۰۷شهریور

احتمالا عکس‌هایی مث عکس‌های زیر رو دیدین و با خودتون میگین که چطور میشه یک عکس سوررئال چندگانه گرفت؟





 

کار سختی نیست. توی این آموزش قصد دارم شما رو با این ترفند که ترکیبی از عکاسی و تاریکخانه دیجیتال (فوتوشاپ) هست، آشنا کنم.

۰۷شهریور


عابدی، در کوه لبنان بد مقیم                     در بن غاری، چو اصحاب الرقیم

روی دل، از غیر حق برتافته                               گنج عزت را ز عزلت یافته

روزها، می‌بود مشغول صیام                 قرص نانی، می‌رسیدش وقت شام

نصف آن شامش بدی، نصفی سحور        وز قناعت، داشت در دل صد سرور

بر همین منوال، حالش می‌گذشت           نامدی زان کوه، هرگز سوی دشت

از قضا، یک شب نیامد آن رغیف                شد ز جوع، آن پارسا زار و نحیف

کرد مغرب را ادا، وآنگه عشاء                    دل پر از وسواس، در فکر عشاء

بس که بود از بهر قوتش اضطراب           نه عبادت کرد عابد، شب، نه خواب

صبح چون شد، زان مقام دلپذیر                    بهر قوتی آمد آن عابد به زیر

بود یک قریه، به قرب آن جبل                     اهل آن قریه، همه گبر و دغل

عابد آمد بر در گبری ستاد                          گبر او را یک دو نان جو بداد

بستد آن نان را و شکر او بگفت             وز وصول طعمه‌اش، خاطر شکفت

کرد آهنگ مقام خود دلیر                             تا کند افطار زان خبز شعیر

در سرای گبر بد گرگین سگی                 مانده از جوع، استخوانی و رگی

پیش او، گر خط پرگاری کشی                  شکل نان بیند، بمیرد از خوشی

بر زبان گر بگذرد لفظ خبر                            خبز پندار، رود هوشش ز سر

کلب، در دنبال عابد بو گرفت                        آمدش دنبال و رخت او گرفت

زان دو نان، عابد یکی پیشش فکند              پس روان شد، تا نیابد زو گزند

سگ بخورد آن نان، وز پی آمدش                        تا مگر، بار دگر آزاردش

عابد آن نان دگر، دادش روان                            تا که از آزار او یابد امان

کلب خورد آن نان و از دنبال مرد               شد روان و روی خود واپس نکرد

همچو سایه، در پی او می‌دوید            عف عفی می‌کرد و رختش می‌درید

گفت عابد چون بدید آن ماجرا:                 من سگی چون تو ندیدم، بی‌حیا

صاحبت، غیر دو نان جو نداد                وان دونان، خود بستدی، ای کج نهاد

دیگرم، از پی دویدن بهر چیست؟            وین همه، رختم دریدن بهر چیست؟

سگ، به نطق آمد که: ای صاحب کمال        بی‌حیا، من نیستم، چشمت بمال

هست، از وقتی که بودم من صغیر                      مسکنم، ویرانهٔ این گبر پیر

گوسفندش را شبانی می‌کنم                        خانه‌اش را پاسبانی می‌کنم

گاه گاهی، نیم نانم می‌دهد                       گاه، مشتی استخوانم می‌دهد

گاه، غافل گردد از اطعام من                           وز تغافل، تلخ گردد کام من

بگذرد بسیار، بر من صبح و شام                     لا اری خبزا ولا القی الطعام

هفته هفته، بگذرد کاین ناتوان                نی ز نان یابد نشان، نی ز استخوان

گاه هم باشد، که پیر پر محن                      نان نیابد بهر خود، چه جای من

چون که بر درگاه او پرورده‌ام                               رو به درگاه دگر، ناورده‌ام

هست کارم، بر در این پیر گبر                           گاه شکر نعمت او، گاه صبر

تا قمار عشق با او باختم                               جز در او، من دری نشناختم

گه به چوبم می‌زند، گه سنگها                         از در او، من نمی‌گردم جدا

چون که نامد یک شبی نانت به دست               در بنای صبر تو آمد شکست

از در رزاق رو بر تافتی                                     بر در گبری روان بشتافتی

بهر نانی، دوست را بگذاشتی                         کرده‌ای با دشمن او آشتی

خود بده انصاف، ای مرد گزین!                      بی‌حیاتر کیست؟ من یا تو؟ ببین

مرد عابد، زین سخن، مدهوش شد              دست را بر سر زد و از هوش شد

ای سگ نفس دنیه، یاد گیر!                             این قناعت، از سگ آن گبر پیر!!!!!

 


۰۷شهریور

در اوج عصر یخ، بین 34000 و 30000 سال قبل از میلاد، اکثریت آب هاى زمین در قعر قاره هاى عظیم یخى نهفته بود. در نتیجه دریاى برینگ (Bering Sea) صدها متر از سطح کنونى خود پایین تر بود و یک پل خشکى، بنام برینجیا (Beringia) بین آسیا و آمریکاى شمالى پدیدار شده بود. تخمین زده مى شود برینجیا، در منتهى الیه خود، عرضى نزدیک به 1500 کلیومتر داشته است. یک تندرا(دشتی هموار) مرطوب و بى درخت پوشیده شده از سبزه زارهای فراوان و نباتات باعث جلب حیوانات غول آسا شد که انسان هاى اولیه جهت بقا به شکار آن ها مى پرداختند.

اولین انسان هایى که پا به آمریکاى شمالى گذاشتند بدون آن که بدانند قدم به قاره اى نوین مى گذاشتند. آن ها رسم اجداد خود را طى هزاران سال پیش دنبال می کردند و از سواحل سیبرى عبور کرده و از فراز پل خشکى گذشتند.

پس از رسیدن به آلاسکا، هزاران سال دگر نیز سپرى شد تا این نخستین اتباع آمریکاى شمالى راه خود را به دهانه کوه هاى یخى عظیم جنوب باز کرده تا به نقطه اى که اکنون ایالات متحده (United States) نامیده می شود، برسند. امروزه نیز شواهد زندگى نخستین و بدوى در آمریکاى شمالى یافت مى شود. مقدار کمى از این شواهد را می توان به طور موثق به پیش از 12000 سال قبل از میلاد مربوط ساخت؛ اخیرأ یک برج دیده بانی درشمال آلاسکا کشف شده که قدمت آن تقریبأ به همان دوره می رسد. نیزه هایى نیز در نزدیکى کلاویس (Clovis) نیومکزیکو یافت شده است.

علاوه بر آن مصنوعات مشابهى نیز در برخى نقاط دیگر آمریکاى شمالى و جنوبى کشف شده که دال بر این است که حیات احتمالأ در اکثر نیمکره غربى تا قبل از 10000 سال پیش از میلاد کاملا شکل گرفته بود.

آن زمان، ماموت ها شروع به انقراض کرده و بایسون (گاو میش وحشى آمریکاى شمالى) منبع اصلى تغذ یه و پوست خام این آمریکایى هاى اولیه شدند. به مرور زمان، گونه هاى بیشتر و بیشترى - - چه از طریق شکار بیش از حد و یا بدلایل طبیعی- - منقرض مى شدند. گیاهان و دانه ها بخش مهمى ازخوراک روزانه آمریکایى هاى اولیه را تشکیل مى دادند. به تدریچ، گله ها و نخستین آثار کشاورزى پدیدار گشت. سرخ پوستان حدود 8 هزار سال قبل از میلاد، در آن چه که اکنون مکز یک مرکزى خوانده می شود، پیشرو این کار شدند و شروع به کشت ذرت، کدو و لوبیا کردند. به تدریج، این مهارت ها به سوى شمال کشیده شد.

تا حدود 3000 سال قبل از میلاد، نوع ابتدایى ذرت در دره هاى نیومکزیکو و آریزونا رشد یافت. سپس اولین نشانه هاى آبیارى پدیدار شد و تا سال 3000 قبل از میلاد، نخستین اثر حیات روستایى پدیدار گشت.

تا قرن اول میلا دى، هوهوکومها (Hohokum) در حوالى آن چه که امروز فینیکس (Phoenix)، آریزونا نامیده مى شود، سکنى گزیده بودند. مشغله آن ها ساختن تلنبارهاى هرم شکل به فرم آن چه که در مکزیک یافت مى شد و تاسیس سیستم های آبیارى و کانال هاى آب بود. 

این مطلب ادامه داره...........

۰۷شهریور

سلام به همه دوستان عزیزم

از این به بعد،طی چند شماره مطالبی درباره آمریکا منتشر میشه که اسمشو گذاشتیم آمریکا شناسی.

با نظراتتون کمک کنید کار بهتر پیش بره.

یا حق.

۰۷شهریور

ابوسعید را گفتند: کسى را مى‏شناسیم که مقام او آن چنان است که بر روى آب راه مى‏رود . شیخ گفت: کار دشوارى نیست؛ پرندگانى نیز باشند که بر روى آب پا مى‏نهند و راه مى‏روند.
گفتند: فلان کس در هوا مى‏پرد. گفت: مگسى نیز در هوا بپرد.
گفتند: فلان کس در یک لحظه، از شهرى به شهرى مى‏رود . گفت: شیطان نیز در یک دم، از شرق عالم به مغرب آن مى‏رود. این چنین چیزها، چندان مهم و قیمتى نیست . مرد آن باشد که در میان خلق نشیند و برخیزد و بخسبد و با مردم داد و ستد کند و با آنان در آمیزد و یک لحظه از خداى غافل نباشد.

۰۷شهریور

مردى، چندین رمه گوسفند داشت . آن‏ها را به چوپانى سپرده بود تا در بیابان بگرداند و شیر آن‏ها را بدوشد. هر روز، شیر گوسفندان را نزد صاحب آن‏ها مى‏آورد و او بر آن شیر، آب مى‏بست و به مردم مى‏فروخت . چوپان، چندین بار، صاحب گوسفندان را نصیحت داد که چنین مکن که این خیانت به مردم است . اما آن مرد، سخن شبان را به کار نمى‏بست و کار خود مى‏کرد.
روزى، گوسفندان در میان دو کوه، به چرا مشغول بودند و چوپان، بر بالاى کوه رفته، به آن‏ها مى‏نگریست . ناگاه ابرى عظیم بر آمد و بارانى شدید، بارید. تا چوپان به خود بجنبد، سیلى تند و خروشان، راه افتاد و گوسفندان را با خود برد . چوپان، به شهر آمد و نزد صاحب گوسفندان رفت . مرد پرسید: چگونه است که امروز، براى ما شیر نیاورده‏اى؟ چوپان گفت:اى خواجه!چندین بار تو را گفتم که آب بر شیر نریز و خیانت به مردم را روا مدار . اکنون آن آب‏ها که بر شیرها مى‏ریختى، جمع شدند و گوسفندانت را با خود بردند. - برگرفته از: قابوسنامه، ص 172 .

۰۷شهریور

بشر بن حارث که به ((بشر حافى )) نیز شهرت دارد، از عارفان بنام قرن دوم است . وى اهل مرو بود و گویند در ابتدا روزگار خود را به گناه و خوشگذرانى صرف مى‏کرد که ناگهان به زهد و عرفان گرایید . علت شهرت او به ((حافى )) آن است که هماره با پاى برهنه مى‏گشت . از او حکایات بسیارى نقل شده است؛ از جمله:
در بازار بغداد مى‏گشتم که ناگهان دیدم مردى را تازیانه مى‏زنند. ایستادم و ماجرا را پى گرفتم . دیدم که آن مرد، ناله نمى‏کند و هیچ حرفى که نشان درد و رنج باشد از او صادر نمى‏شود. پس از آن که تازیانه‏ها را خورد، او را به حبس بردند. از پى او رفتم . در جایى، با او رو در رو شدم و پرسیدم: این تازیانه‏ها را به چه جرمى خوردى؟ گفت: شیفته عشقم. گفتم: چرا هیچ زارى نکردى؟ اگر مى‏نالیدى و آه مى‏کشیدى و مى‏گریستى، شاید به تو تخفیف مى‏دادند و از شمار تازیانه‏ها مى‏کاستند. گفت: معشوقم در میان جمع بود و به من مى‏نگریست . او مرا مى‏دید و من نیز او را پیش چشم خود مى‏دیدم . در مرام عشق، زاریدن و نالیدن نیست .
گفتم: اگر چشم مى‏گشودى و دیدگانت معشوق آسمانى را مى‏دید، به چه حال بودى!؟ مرد زخمى، از تأثیر این سخن، فریادى کشید و همان جا جان داد .
در این معنا، مولوى گفته است:

عشق مولا کى کم از لیلا بود - - گوى گشتن بهر او اولى بود
قبلی ۱ ۲ ۳ ۴ ۵ . . . ۱۴ ۱۵ ۱۶ ۱۷ ۱۸ ۱۹ بعدی